26اردیبهشت برای من تداعی کننده خاطره 5 سال قبل و دستگیری و روزها و شبها در سلول انفرادی سپری کردن است.روزهایی که یاد آوری آنها ،چیزی جزنفرت از حکومت ظلم و فساد به همراه ندارد.
امروز نیز 26 اردیبهشت است و بار دیگر این روز برایم خاطره ساز شد! امروز بعنوان فردی آزاد تحت حمایت سازمان ملل قرار گرفتم.
نمی دانم خوشحال باشم یا ناراحت. واقعا نمی دانم.
دوست داشتم در کنار همه آرزوهای کودکی و همه زندگیم، در کنار عزیزانم و در جامعه ای آزاد و شاداب و تحت مدیریت سیستمی بر پایه دمکراسی زندگی کنم و چه خوب بود که نامش" ایران "بود.
احساس غریبی دارم
یک لحظه همه خاطراتم و همه در و دیوار شهرم را به عینه جلوی چشمانم دیدم!
امیدوارم این همه ، حکایت دوری طولانی مدت از شهر و دیارم نباشد.
دوستت دارم اورمیه،با تمام زیباییهایت و متانت و سادگیت
دوستت دارم ایران،با تمام بزرگی دردهایت
فریادت خواهم زد
آزادیت را التماس خواهم کرد
آزادیت را با چنگ و دندان هم شده به دست خواهم آورد
و آزادیت را خواهم دید
و روزی دیگر بر خاکت بوسه خواهم زد
پاینده باشی و جاودان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر