به نام حقوق بشر
در روزهایی که گذشت به دو
مسئله مهم در دو مبحث مختلف کمتر توجه شد و شخصا متن یا نوشته ای را در این باب
ندیدم !
1 – در مصاحبه شهبانو فرح پهلوی
با برنامه پولتیک کامبیز حسینی ، شهبانو به نکته بسیار مهمی اشاره نمودند که به
راستی و با قاطعیت می توان آن را دلیلی بزرگ برای نا آگاهی مردم از خدمات رژیم سابق
در مقابل بزرگ نمایی اشتباهات حکومت که از طریق رسانه های جهت داری همچون بی بی سی
انجام می گرفت ؛دانست و نقش آن را در شورش 57 و مشارکت نا اگاهانه بسیارانی در این
حرکت ویران کننده ،بسیار پر رنگ دید !
این مسئله به نقل مضمون درسخنان شهبانو ، عدم وجود روابط عمومی قوی ارگانها و
سازمانهای متعدد دولتی و غیر دولتی بود که نتوانستند و یا دانسته و ندانسته ، موفق
نشدند تا برنامه ها و روند پیشرفت کشور را در مقایسه با سایر کشورها ، به آگاهی
عموم برسانند و افق روشن و شفافی از آینده
ایران و رفاه و پیشرفت در همه عرصه ها را به نمایش عموم بگذارند .
در نبود این استراتژی مهم که لازمه بقای هر حکومتی است تا با شناساندن بهتر خود
،پشتوانه مردمی از خود را روز به روز محکمتر و قوی تر سازد ؛قدرتهای جهانی آن روز
با احساس خطر از تمدن دیر پا و پیشرفت کشوری بنام ایران ، از خلاء موجود نهایت
استفاده را کرده و با اتکا به اتاقهای فکر خود ، شروع به خبر سازی و شایعه سازی بر
علیه حکومت پهلوی نموده و مردم عادی و نیز روشنفکر نمایان سرخ و سیاه آن روز را
تهییج کردند ،تا جایی که شخصی مذهبی با دیدگاههای تاریک و مبهمی چون خمینی هندی را
بر شاه ایران که فردی میهن دوست ، با سواد و متخصص در امر کشورداری بود ترجیح
دادند و در نهایت سرنوشت سیاه ایران را در جزیره کوچک گوادلوپ به دست حسادت ورزان
شرق و غرب رقم زدند .
2 – پس از اعدام یا بعبارت بهتر
قتل حکومتی ریحانه جباری ، برخی از فعالین عرصه مجازی و گاه هنرمندان و نیز
اصلاحطلبان فرصت طلب ؛ با نادیده گرفتن اصل ماجرا و قوانین ضد بشری موجود در ایران
، با سطحی نگری به این واقعه ؛ علت آن را رسانه ای کردن موضوع از سوی فعالین سیاسی
اجتماعی و نیز کنشگران حقوق بشر ،بخصوص در خارج از کشور معرفی کردند ! و در تلاشی
مضاعف ،سعی نمودند تا کنشگران و رسانه ها را به سکوت در پرونده های مشابه ترغیب
نمایند !
آنچه مسلم است و تجربه نشان داده است ،هیچ اراده ای نمی تواند رژیم را از تصمیماتی
که می گیرد و آن را در جهت بقای خود و منافع نظام می داند ؛باز دارد . در مثالی
واضح به موردی مشابه ،می توان به قتل حکومتی و اعدام محسن امیر اصلانی اشاره کرد که بعلت فشار
ارگانهای امنیتی و قضایی به خانواده وی در جهت مسکوت نگه داشتن موضوع پرونده و
محکومیت وی ، علارغم تمکین خانواده و سکوت
چندین ساله آنان ،در نهایت این فرد دگر اندیش با اراده رژیم به جوخه دار سپرده شد
.
نتیجه می گیریم که این افراد که به انحاء مختلف سعی در انداختن گناه این قتل
حکومتی بر گردن کنشگران و ژورنالیستها دارند،در خوش بینانه ترین حالت ،یا از مسائل
روز اجتماع و کشور آگاهی ندارند و یا اینکه در جهت سیاستهای رژیم و آگاهانه و تنها
در جهت پائین آوردن آمار منتشره به جامعه بین الملل از جنایتهای رژیم اسلامی و
جلوگیری از اتحاد جهانی بر علیه نقض حقوق بشر در ایران ،گام بر می دارند .
تمامی این تلاشها که با نوعی عصبیت که نشانگر استیصال رژیم از انتقادهای جهانی دارد
،در جهت خفه کردن و جلوگیری از رسانه ای شدن جنایاتی است که هر روز از سوی رژیم در
این جامعه آخوند زده اجرا می گردد و تعدادی از به ظاهر افراد شناخته شده در جامعه
و از میان قشر هنرمندان ، فرصت طلبان (اصلاح طلبان خارج از کشور ) و ... این نقش
را با مزد و یا بی مزد انجام می دهند .
--------------------
1 – در مورد نخست ، اهمیت آگاهی
رسانی و تبلیغات درست ، از مهمترین وظایف هر سیستمی است تا بتواند حمایت مردمی را
همواره داشته باشد و نیز تبلیغات منفی و شایعه سازی را خنثی نماید .
2 – آگاهی رسانی از جنایات و
نقض متعدد حقوق بشر در ایران ،از مواردی است که می توان از آن بعنوان پاشنه آشیل
نظام یاد کرد ؛چرا که دول خارجی بعلت سیتمهای دمکراتیک و نیمه دمکراتیک کشور خود و
نیاز به آرای مردم جهت بقا در عرضه قدرت ،
ملزم به توجه به امر مهم رعایت حقوق بشر در کشورهای مورد تعامل و خبرساز چون ایران
هستند و فشار افکار عمومی و سازمانهای غیر دولتی فعال در امر حقوق بشر ،در امر
سیاستگذاری دولت و پارلمان این کشورها ،بسیار تاثیر گزار و قابل توجه است .
لذا وظیفه تک تک ایرانیان خارج از کشور است تا با انتشار موارد متعدد نقض حقوق بشر
توسط حکومت اسلامی ایران ، جامعه جهانی را با این موارد آشنا و بصورت غیر مستقیم
در امر سیاستگذاری جهانی در مورد رژیم ایران ،تاثیر گذار باشند .
همایون نادری فر
13 آبان ماه 1393
4 نوامبر 2014
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر