همیشه این سخن به ذهنم خطور می کند که سکوت بلندترین فریادهاست....سکوتم..بغض در گلویم و نانوشته های درون ذهنم همه و همه فریادی شده است که میخواهد بر صورت منفور استبداد کشیده شود.... فریاد بی صدا را دوست ندارم و بغض روزها و ماههاست که گلویم را می فشارد و آزار می دهد...قلمم در قلمدان ناله تنهایی سر می دهد و وانگشتانم بی قرار در آغوش گرفتن دوباره قلم هستند......پروردگارا یاریم ده که زبانم و قلمم و بغضم و فریادم و سکوت شکسته ام همه و همه برای میهنم ایران و برای عزت و آزادی هموطنانم باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر