امروزه بسیارانی از ایرانیان و شاید بیش از ۹۰ درصد آنان خواستار رسیدن به آزادی و لمس دمکراسی در زندگی جاری خود هستند ولی آیا اینکه برای رسیدن به این آرزوی خود اقدام عملی می کنند یا نه ، وجه تمایزی است برای بخشیدن یا نبخشیدن صفت مبارز به آن فرد و افراد .
در میان مخالفین با رژیم جمهوری اسلامی ، بیشتر شاهد جمعیت انبوهی از آزادیخواهان و دمکراسی طلبان بی عملی هستیم که تنها به بیان آرزوهای خود بسنده می کنند و یا در جایگاه کنشگری ، منتظر می مانند تا رژیم حرکتی را انجام دهد و این افراد یا سازمانها به آن واکنش نشان دهند و ان هم واکنشهایی با خطوط قرمز از پیش تعیین شده از نوع مدنی و بدون خشونت !
صدور بیانیه های واکنشی و راه انداختن کمپینهای مختلف از جمله برای درخواست آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی ، در حالی که اصل قضیه دستگیری آنان باید مورد حمله قرار گیرد و یا درخواست توقف اعدامها که در اصل باید بدنبال راهکاری برای توقف آن ها حتی بصورت تهدید رژیم به واکنش متقابل و برخورد انتقام جویانه ، نمونه هایی از عملکرد مخالفین بی عمل رژیم و یا بهتر بگوییم عافیت طلب و بقول خودشان خشونت پرهیز می باشد .
به نظر می رسد این افراد با شعار خشونت پرهیزی، بیشتر از ترس اعمال خشونت به خودشان در مسیر آزادیخواهی، به سر دادن این شعار روی آورده اند و به هیچ عنوان حاضر به هزینه دادن در رسیدن به آرزوهای شیک و آنکارد شده خود نیستند .
اینان نه زندان کشیده اند و نه طاقت زندان رفتن دارند ، اینان نه شکنجه شده اند و نه توان تحمل شکنجه را دارند ، اینان نه محروم از حداقلهای حقوق انسانی شده اند و نه تحمل این محرومیت ها را دارند ، اینان نه درد دوری از خانواده را چشیده اند و نه حتی توان فکر کردن به آن را دارند ....اینان فقط در بهترین حالت ، آزادیخواه اند با آرزوهای زیبا، در کنار زندگی روزمره خود!
نه درد دوری از وطن و پدر و مادر و عزیزان دارند و نه دغدغه کار و شغل و موقعیت اجتماعی بر باد رفته و شاید تنها آرزوی برجسته شان ،دیدن کوه و دشت ایران و یا مردن در آن سرزمین باشد !
اینان تنها هستند که باشند ! حال یا به خاطر ژست روشنفکری و به روز بودن و یا به خاطر اسم و رسم و آوازه تاریخی...
ولی یک مبارز نه تنها آزادیخواه و دمکراسی طلبِ عملگراست ، بلکه در این راه هزینه های متعددی را شخصا متحمل شده و نیز در ادامه راه حاضر به پرداخت هزینه های محتمل است .
یک مبارز هرگز از ابتدا نوع مبارزه خود را محدود نمی کند و برای خود و رسیدن به آرمانهای مقدس و بزرگش ، خط قرمزی را ترسیم نمی کند .
یک مبارز خوب می داند که نوع مبارزه را حریف تعیین می کند ، یک مبارز می داند که از ابتدا نباید خیال حریف را راحت کند که با او به سختی و خشونت ، همچون خودش عمل نخواهد کرد . یک مبارز هوشیار است و میدان را به حریف نمی دهد !
یک مبارز بخصوص اگر آرمان بزرگی چون نجات میهن و رهایی مردم از یوغ استبداد فاشیستی اسلامی را داشته باشد ، سخن پر اشتباه نمی گوید ، بیانیه پشت بیانیه نمی دهد، واکنشگر نمی شود و ....
بلکه او عمل می کند و عمل می کند !
هوشیارانه ، با برنامه و بدون فوت وقت عمل می کند ، ضربه هایش را پی در پی و با روشهای مختلف بر پیکر حریف فرود می آورد و اجازه تفکر و دسیسه را از او می گیرد .
یک مبارز ، حریف را واکنشگرا می سازد . و خود در تله واکنشگرایی نمی افتد .
یک مبارز می جنگد ، با هر وسیله و امکانات ممکن و تا جایی پیش می رود که حریف یا پرچم سفید را بالا برده و تسلیم شود و یا از پای بیافتد .
یک مبارز به هدف می اندیشد و گامهای یک مبارز محکمتر و بلندتر از هر گامی است که در میدان آزادیخواهی و حق طلبی ، برداشته می شود .
ایران ما امروز مبارز می خواهد .
ایران ما امروز سرباز می خواهد .
ایران ما امروز فرد عمل می خواهد .
همایون نادری فر
۱۰دسامبر ۲۰۱۶
یک جای دور از وطن
پی نوشت : نوشته ای مرتبط ، دو سال قبل در وبلاگ
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر