پروژه فریب جامعه بین الملل، توسط جمهوری اسلامی خیلی زود لو رفت !




در دو سه روز گذشته همانطور که انتظار می رفت ، شاهد عدم صداقت و دروغ محرز از سوی مسئولین دولت جمهوری اسلامی بودیم . همانانی که به نیویورک رفتند و به نوعی سیاستمداران خارجی را با سخنان خود فریفتند !
1 _   روحانی و همراهانش در بازگشت از نیویورک ، سخن از درخواست اوباما برای گفت و گو می کند ؛ در حالی که مشاور امنیت ملی کاخ سفید از اصرار هیات جمهوری اسلامی برای برقراری این تماس سخن می گوید !
دقیقه 3:40 ویدئو زیر
و سخنان سوزان رایس ،مشاور امنیت ملی کاخ سفید :
در سایت گویا خبر فارسی :
در سایت خبرگزاری سی ان ان :

2 _ جواد ظریف ، وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ،در مصاحبه رسانه ای خارجی ،از ترجمه بد واژه "افسانه " که از سوی رهبر جمهوری اسلامی در مورد هولوکاست بیان شده است سخن می گوید!
در حالیکه در دقیقه 2:10 ویدئو زیر علی خامنه ای بصورت روشن از افسانه هولوکاست سخن می گوید !

آقای اوباما !

آیا فتوای خامنه ای در مورد بمب هسته ای ،که از سوی آقایان بر آن تاکید می شود ،و شما نیز درنطق خود به آن اشاره کردید ، قابل اعتماد است ؟!

آیا عشوه های سیاسی این روزهای دولت منتصب بیت رهبری برای نجات جمهوری اسلامی از خطر سرنگونی ، که عقل و هوش غرب را اینگونه ربوده است ، قابل اعتماد و استناد است ؟!

هم میهنانم

این دروغها و فریبها را در هر جای دنیا که هستید به گوش مردمان کشورها ،نمایندگان مجالس ،رسانه ها و مسئولین دولتها ، برسانید .

همایون نادری فر
8 مهرماه 1392 خورشیدی

یک پیشنهاد کارآمد و اجرایی !



دوستان و همرزمان

تجربه نشان داده است ، هر زمان جمهوری اسلامی و غرب به هم نزدیک شده اند ، بساط برخورد با مخالفان رژیم ،شدیدتر و وقیحانه تر می گردد .

ماجرای میکونوس در گذشته و کشتار اشرف را در زمانی نه چندان دور به یاد آورید!

پیشنهاد میکنم در هر کجای دنیا که هستید ،مردمان و نمایندگان مجالس و پارلمانها را از نقض شدید حقوق بشر در ایران آگاه سازید و آنها را برای فشار به دولتهای خود ،ترغیب نمائید .

به آنان بگوئید که موضوع درخواست دولتها برای رعایت منشور حقوق بشر از سوی جمهوری اسلامی ،باید در اولویت اول برنامه و سیاست کشورهای متبوعشان باشد ؛اگر مدعی دفاع از حقوق بشر هستند !

آمارهای زندانیان سیاسی و عقیدتی و اعدامها ، بخصوص پس از نمایش انتصاب روحانی بعنوان پروژه حفظ نظام را به جهانیان گوشزد کنید .

این مهم وظیفه تک تک میهن پرستان ایرانی در اقصی نقاط جهان است .

هــــــــدف : نشان دادن چهره واقعی رژیم جمهوری اسلامی و یاد آوری فریبهای متداوم و تکراری اعمال شده از سوی این رژیم به جامعه بین الملل در 34 سال گذشته با عدم تمکین رژیم جمهوری اسلامی به درخواستهای مشروع اشاره شده در ذیل که اجرای آنها ،نه نیازی به زمان دارد و نه هزینه مالی ! و در نهایت اثبات عدم صداقت رژیم در مانورهای اخیر دیپلماتیک :

1 - درخواست جهانی برای آزادی تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی ، لغو حکم اعدام و اعلام عفو عمومی و اجازه فعالیت برای احزاب مخالف و منتقد در داخل کشور همچون دیگر کشورها

2 - تاکید و پیش شرط جامعه جهانی برای بهبود روابط تنها با برگزاری یک رفراندوم آزاد و سالم با نظارت سازمان ملل جهت اعلام رضایتمندی یا عدم رضایت مردم ایران از رژیم حاکم و تضمین قبول نتیجه از سوی حاکمان

در نهایت با تاکید بر موضوع نقض حقوق بشر در ایران و ارائه مستندات ، این مسئله را برجسته تر از موضوع برنامه اتمی رژیم معرفی نمائیم و سازمانها و تشکلهای حامی حقوق بشر را در تمام دنیا ، علیه روابط سیاسی و اقتصادی دولتهایشان با رژیم ضد بشری جمهوری اسلامی ،بسیج کنیم .

فراموش نکنیم : اتحــــــــــاد، رمز پیروزی ماست .

همایون نادری فر
6 مهر ماه 1392 خورشیدی
یک جای خیلی دور !

آقـــای روحـــانـــی این بار شــــما پاسخ دهید !






آقای روحانی ! شمایی که به دنبال قاتلین دانشمندان هسته ای می گردید و از جهانیان می پرسید !
ابتدا پاسخ مردم ایران را بدهید :

قاتل ندا آقا سلطان کجاست؟
قاتل سهراب چی شد ؟
قاتل ستار بهشتی ؟
قاتل کیانوش آسا کیست ؟
قاتل صانع ژاله ؟
قاتل محمد مختاری کیست ؟
قاتل ترانه موسوی چه شد ؟
و ...
آمرین قتلهای زنجیره ای کجا هستند ؟( نگوئید که در دور و بر شما نیستند !)
و ...
فکر نکنید که ما هم مانند سیاست بازانی چون اوباما ،فریب شما و حرفهای شیک تان را می خوریم !
ما عمری است که شاهد دروغ و دغل بازی قوم شما هستیم ... از خمینی تان تا شما حسن آقا !

کاش مردمان سرزمینم ،بدانند که با آنها و میهن شان چه می کنند !
به آمارها نگاه کنید ....همین کافی است!

همایون نادری فر
3 مهر ماه 1392 خورشیدی

Have We Heard This Song Before ?




 


The new face of the clerical regime ruling my homeland, Hassan Rouhani, sought to speak directly to the American people through a recent opinion piece in The Washington Post. Rouhani's op-ed was less pointed and arguably more subtle than some others that have made waves in recent weeks because - unlike Russia's Vladimir Putin writing recently in The New York Times - the smiling cleric who succeeded the much-vilified Mahmoud Ahmadinejad cares intensely what Americans think about him. Rouhani's proposed "constructive interaction" depends on it.

Rouhani argues for the need to constrain the U.S. from launching the military strikes against Syria that President Obama indicated Washington would consider as punishment for that country's use of chemical weapons against its own citizenry. Equally important, though not mentioned by Rouhani, is the clerical regime's desire to end the sanctions that have crippled Iran's economy.

The Iranian regime has been Syria's Bashar al-Assad's foremost backer -- militarily, financially and otherwise. For the clerics in Iran, Syria is a useful hedge against their immediate neighbors, allowing them to perpetrate much mischief without being formally charged. Removing that hedge not only exposes the darker side of the clerics' foreign policy, it removes their insulation against regional and Western adversaries. That is precisely why now, during the U.N. General Assembly, it is the right moment for Rouhani to try a new tactic for his regime by offering an olive branch.

The trouble is that the words and actions of the Islamist cleric couldn't be further apart. Each of the challenges Rouhani cites at the outset of his piece: "terrorism, extremism, foreign military interference, drug trafficking, cybercrime, and cultural encroachment" sound like a list of grievances, when in fact the clerical regime currently ruling Iran has been credibly and repeatedly charged with perpetrating each of these misdeeds over the past three decades. By attributing these misdeeds to "others" as well, Rouhani seeks to neutralize his regime's record of being anything but a "constructive" actor internationally.

By seeking to link the situation in Syria with that in Bahrain, however, the new Iranian president reveals himself to be more concerned with winning rhetorical points than with plainly discussing real issues. Presently, Bahrain's government is in a national dialogue with the opposition to resolve balance-of-power issues in a nation that is primarily Shi'a by population. Some have questioned whether that process is moving fast enough; nevertheless, the situation in Bahrain is a far cry from that in Syria, where more than 110,000 innocent civilians have been killed in a fratricidal war - and where the Syrian regime is benefiting from generously staunch sponsorship by Tehran and Moscow.

Rouhani's second strained comparison is drawn between international powers' positions on Syria and Iran's own nuclear program. In statesman-like terms, Rouhani asserts "to move beyond impasses, whether in relation to Syria, my country's nuclear program or its relations with the United States, we need to aim higher." As with his stated commitment to constructive engagement, the words are laudable even if the underlying substantial basis is flawed. Is Rouhani suggesting a deal here - legitimization of Iran's nuclear program in exchange for cooperation in ending bloodshed in Syria as well as Tehran's regional mischief - or is this yet another rhetorical flourish?

The trouble with reading Rouhani's op-ed is that it seems you can never really tell. As much as I would like believing the Islamist regime is on a moderating course that seeks to resolve its challenges diplomatically, as opposed to using proxy violence, regionally and against its own citizenry, history teaches us that this is not the real case. We have seen this movie before: Mohamad Khatami promised "overdue reforms" during his eight year tenure but was undercut by powers that really rule Iran - the Supreme Council, headed by Ayatollah Khamenei. The same was true in the 1990s under the "pragmatic cleric" the world was promised in Hashemi Rafsanjani. Yet this spring Mr. Rafsanjani was embarrassingly disqualified as a presidential candidate while Mr. Khatami was firmly discouraged from even considering a run.

What Rouhani fails acknowledge in his piece is the economic toll the international sanctions are taking on my compatriots in Iran - citizens that are rightfully disappointed with the clerical leadership it has had for 34 years. With inflation exceeding 40 percent and unemployment beyond measure, a rising generation is demanding more of life than the ruling clerics have proven capable to offer.

As ordinary Iranians witness billions from their public funds channeled externally to prop up the Hezbollah and Bashar Assad, domestically they watch with disgust as news of billion dollar corruption cases against the regime's most favored actors become harder to suppress. Today, Iranians have every reason to demand an accounting of their national revenues and that will be the clerical regime's real challenge the moment its tactics of fear and oppression are peeled back for the world to see. If indeed Rouhani's pledge for reform is real: even if the regime can afford to project power -- hard or soft - abroad, the last thing it can afford today is real transparency at home.

"Expressing what one wants requires ... courage" Rouhani writes. I agree; indeed millions of Iranians today agree. We want an Iran that respects the will and the interests of all its people, and also an Iran that is a constructive actor in resolving the searing conflicts of the Mideast - not an Iran that underwrites, instigates and causes them.


Follow Reza Pahlavi on Twitter : www.twitter.com/PahlaviReza
Visit Reza Pahlavi's official site : http://www.RezaPahlavi.org/